Het is woensdagmorgen, even na zessen. Ik ben al sinds vijf uur wakker. Vannacht een redelijke nacht gehad. Niet zo explosief wakker geworden als de andere dagen. De pijn is zeker nog aanwezig, maar de TENS en de medicatie doen zo goed al mogelijk hun werk. Hierdoor is het uit te houden.
Ik wacht nog even met de ochtend medicatie, anders verschuift deze de gehele dag. Gisteren heb ik contact gehad met de Stichting Levensportret. Het is een Stichting die kosteloos portretten maakt van mensen die in de laatste fase van hun leven zitten, bestemd voor het nageslacht. Er wordt snel een afspraak gepland om langs te komen.
Maar helaas, zo ‘rustig’ als het leek om de dag te beginnen, kwam daar toch een andere wending aan. Zonder medicatie naar het toilet. Toch maar gaan, met heel veel pijn. Eer de medicatie werkt, heb ik de boodschap al pijnlijk weggebracht.
Goed, terug naar gisteren. Gisteren heb ik heerlijk kunnen genieten van het rijden in de elektrische rolstoel die we mee hebben genomen. Wat was dat weer enorm genieten van vrijheid.
Vandaag zeker weer.
De week schiet voorbij. We genieten met volle teugen. Het is zo fijn om met zijn allen intens deze week te kunnen beleven. Ik ben mijn gezin zo enorm dankbaar.
