Sondeslang geplaatst

Het is donderdag 16 mei. Gisteren is de sondeslang geplaatst. Het was een enerverende en vermoeiende dag, vandaar dat ik er pas vandaag een stukje over schrijf.

Gisteren moest ik me om 10:30 uur nuchter melden op de Scopie Behandel Afdeling MDL. Het is dezelfde afdeling waar alle ellende in november vorig jaar werd geconstrateerd. In tegenstelling tot het eerste onderzoek onder plaatselijke verdoving, heb ik nu gevraagd om een roesje.

Even na 10:30 uur word ik vanuit de wachtkamer opgehaald door een verpleegkundige. Hij stelt zich voor en brengt me naar de afdeling. Een zaal met 10 bedden. Slechts twee bedden zijn bezet. Ik mag mijn jas en schoenen uitdoen en op een bed gaan liggen.

Er wordt uitleg gegeven over de procedure. Omdat ik een roesje wil, wordt een infuus aangelegd. Om 11:00 uur sta ik op de planning. Mijn buurman is eerst aan de beurt. Alleen die afspraak loopt uit. Pas na 11:45 uur komt de beste man terug op zaal. Ook dan duurt het nog enkele minuten voordat ik met bed en al de gang oversteek de onderzoek-/behandelkamer in. In de duistere ruimte is de temperatuur beduidend lager dan op de afdeling.

Ook hier word ik vriendelijk begroet door twee verpleegkundigen. Al snel komt de MDL-arts, ze stelt zich voor. Al snel geef ik aan dat we elkaar in het begin gezien en gesproken hebben. Het was toen echter nog een andere fase, waarin genezing nog mogelijk leek. Na een kort gesprekje mag ik op mijn linker zij gaan liggen. Gelijk schieten de scheuten vanuit mijn onderrug door in mijn rechterbeen. Comfortabel kan ik niet liggen. De arts geeft aan het roestje toe te dienen. Drie spuiten worden toegediend via het infuus.

Omdat ik zo bezig ben voor mezelf een juiste houding aan te nemen, heb ik niet in de gaten dat de sondeslang wordt ingebracht. Kun je dan zeggen dat het roesje gewerkt heeft, of was ik aan het overleven door mezelf te focussen op een juiste houding en die helse pijn onder controle te krijgen. Eigenlijk interesseert het me niet, de slang zit er in en ik kan weer een aangename houding aannemen. Niet veel later wordt ik de afdeling opgereden. Ik moet nog een uur bijkomen. Het bijkomen stelt niet zoveel voor want ik heb niet geslapen. Maar goed we hebben ons te houden aan het protocol. Uiteindelijk mag ik rond 13:00 mijn schoenen aandoen en richting wachtruimte waar Jolanda me opwacht. De verpleegkundige loopt met me mee, en geeft aan dat, wanneer er vragen zijn, er gebeld kan worden. Het is fijn te horen dat die mogelijkheid er is.

Het is een rare gewaarwording zo’n slang in je neus. Telkens als ik slik, gaat de slang bij mijn neus omhoog of omlaag, maar ook van binnen schuift hij op en neer. Een onwennig gevoel. Het slikken is ook gevoelig.

Bij thuiskomst hebben we contact opgenomen met het wijkteam van de thuiszorg van Amarijn. Ze komen, in aanvang, vier keer per dag om de sonde te spoelen, systemen te wisselen en in te stellen.

Afgelopen nacht heb ik naar omstandigheden redelijk geslapen. Het liggen in bed blijft een crime. Zodra mijn onderrug het matras voelt, is dat reden om pijnscheuten door mij lijf te laten schieten.

Het laatste bezoek van de thuiszorg gisteravond stond gepland voor 22:45 uur, inmiddels had ik de gehele avond al de binnenzijde van mijn ogen bekeken.

Vandaag moesten we bijtijds uit de veren. De thuiszorg stond gepland voor 08:45 uur, dit kan in de praktijk een half uur voor en een half uur na het afgesproken tijdstip zijn. Deze marge geldt voor alle afspraken met de thuiszorg.

Vanmorgen heb ik ook met de verantwoordelijk wijkverpleegkundige gesproken, een soort van intake gesprek. Tijdens dit gesprek mijn eigen zorgdossier besproken en ondertekend. Bijzonder om nu aan de andere kant van het zorgspectrum te zitten.

De sondeslang is inmiddels iets beter gefixeerd aan mijn neus, dit voorkomt dat hij telkens heen en weer gaat tijdens het praten en slikken.

error: Content is protected !!