Afgelopen week was een bewogen week. Zo bleef begin deze week het gewicht per dag zakken, met als resultaat de plaatsing van een Duodenumsonde (sonde in de twaalfvingerige darm) door de MDL-arts in het ziekenhuis. Inmiddels zit de sonde er nu voor de vijfde dag erin. Maar, het was bijna anders gelopen. Gistermorgen na het douchen stopte de pomp ermee. Nadat we zelf hebben geprobeerd om de slang door te spoelen en niet lukte, direct gebeld met de thuiszorg. De medewerkster zou zo spoedig mogelijk langskomen, ware het niet dat er een spoedgeval tussen kwam. Ruim een uur later kwam de medewerkster.
Doordat de pomp lang stil had gestaan en de avond ervoor ook al problemen gaf, was de sondevoeding dermate vast geklonterd dat de slang op meerdere plaatsen verstopt was. Het doorspuiten met lauw water had geen resultaat. Na meerdere pogingen door de medewerkster van de thuiszorg, besloot ze de HAP te bellen om te overleggen. Alleen als je HAP belt, dan kun je wachten tot je een ons weegt. Dat was in deze niet zo handig.
Aangezien ik een directe lijn heb met de afdeling Oncologie, aangegeven dat we die altijd kunnen bellen. Ik wil dan ook niet teveel mezelf ermee bemoeien, maar in deze was dat toch wel even handig.
We hebben de afdeling Oncologie gebeld. De verpleegkundige in het ziekenhuis heeft ons heel fijn geholpen en verdere instructies gegeven. Uiteindelijk lukte het met een klein spuitje de aangekoekte voeding los te krijgen. Gelukkig! Want anders hadden we richting Goes gemoeten om een nieuwe sonde te plaatsen. Het hele gedoe kostte me gisteren dermate veel energie dat de rest van de dag ik weinig tot niets meer waard was. Dit resulteerde in veel pijn aan heup en rechterbeen. Gisteravond een pijnaanval toen ik even naar bed wilde. Klappertandend en schokkend van de pijn mijn bed in gekropen. Met extra pijnmedicatie zakte de pijn iets, maar bleef de hele avond aanwezig. Ook nu heeft de pijnaanval zijn sporen achtergelaten door spierpijnen van alle samentrekkingen. Ook gisteravond ging het alarm van de pomp weer af omdat er een knik bij de aansluiting van de fles zat. Je kunt er helaas niet zoveel aan doen. Gelukkig is dit verholpen en zijn er geen verdere meldingen geweest.
De afgelopen week stond de pijn meer centraal. Ook tijdens wandelingen moet ik af en toe even stilstaan om de pijn te laten zakken. Het is af en toe om moedeloos van te worden.
Het liggen in bed is veelal een crime. Als ik in mijn stoel zit, zit ik regelmatig te knikkebollen. Als ik vervolgens naar bed ga, dan slaap ik niet. Juist op de momenten dat ik in bed lig, is de pijn doorgaans op zijn hevigst.
Komende week hebben we weer een afspraak met de Oncoloog. Wellicht is er medicamenteus nog wel iets mogelijk tegen de pijn.
De laatste week merk ik, dat ik ook wel steeds meer dingen vergeet of minder helder ben. Ik ga er maar vanuit dat dit door de grote hoeveel (pijn)medicatie komt. Het aantal medicijnen wat ik momenteel dagelijks gebruik zijn 30 stuks. Ik kijk uit naar morgen, tweede Pinksterdag, dan start mijn stopweek en hoop ik dat mijn lichaam een beetje tot rust gaat komen.
Was het dan allemaal kommer en kwel? Gelukkig niet! De bezoekjes waren gezellig en deden me goed. Ook deze week waren er weer veel appjes, mails en belletjes. Ik loop een beetje achter in de beantwoording van mijn mail. Maar dankjewel! Ze doen me heel goed!
Fijne zondag!
