Het is weer zondag, tijd voor weer een reflectiemoment over de afgelopen week. Een heftige week met vijf dagen achter elkaar ziekenhuisafspraken.
Maandag en dinsdag twee middagen in het oogziekenhuis in Rotterdam, waarbij ik me afvraag wat de meerwaarde was van dag twee, omdat we dinsdag geen nieuwe dingen gehoord hebben en die afspraak ‘killing’ was voor de pijn in mijn rug. De constatering van kankercellen in je oog was maandag natuurlijk best heftig. Zeker de snelheid waarmee die cellen zich door het lichaam woekeren. Ik geloof dat ik de twee dagen oogziekenhuis zes oogartsen gezien heb. Ze hebben allemaal aan me kunnen verdienen.
Woensdagmorgen moesten we bijtijds in Goes zijn voor de CT-scan met contrastvloeistof, de afspraak verliep sneller dan verwacht en omdat we op tijd waren omdat we vooraf bloed moesten prikken, waren we ook eerder aan de beurt. Door de knullige transitie van CT-scan naar de rolstoel, heb ik daar helaas veel pijn aan overgehouden.
De rolstoel deze week voor het eerst actief gebruikt. Niet prettig. Zittend met de voeten op de voetsteunen lijkt het alsof ik met mijn benen in mijn nek zit. Het lijkt zo, maar zo lenig ben ik bij lange na niet meer.
Comfortabel is het zeker niet, maar het geeft wel de mogelijkheid om die afstanden te overbruggen die ik lopend niet meer kan overbruggen. Het gebruik is nu nog alleen beperkt tot de afspraken in het ziekenhuis.
Donderdagmorgen hadden we voorlichting over de chemo- en immuuntherapie en afgelopen vrijdag zijn we gestart op de dagbehandeling.
Inmiddels zitten we op dag 3. Vrijdagavond gestart met de tabletten thuis. Dat ging in eerste instantie niet zonder slag of stoot. Voorafgaand werd ik misselijk en had al extra medicatie genomen tegen de misselijkheid, maar kon helaas niet voorkomen dat ik over mijn nek moest.
Na een chemokuur ziet je huid er grauw en bleek uit. Ook vrijdagavond was dat niet anders, een typisch kleurtje.
De chemo-tabletten moesten tot en met vanmorgen voorgegaan worden door tabletten Dexametason. Helaas hebben de tabletten er afgelopen nacht voor gezorgd dat ik slecht geslapen heb. Het zijn de tabletten waarbij ik tijdens mijn eerste kuur hyperactief werd. De hyperactiviteit heb ik nu niet, dat wordt waarschijnlijk gecompenseerd door de vermoeidheid, maar ze zorgen er wel voor dat ik licht slaap en bij elke onverwachte beweging wakker wordt.
Momenteel leef ik met betrekking tot medicatie van moment tot moment. Telkens gaat de signalering op mijn telefoon voor de vaste medicatie, daarnaast moet ik op geleide van pijn mijn Fentalnyl (Morfine) tabletten innemen en na het ontbijt en avondeten de chemo-tabletten.
Aangezien de afgelopen week een enorme aanslag is geweest voor mijn lijf, moet ik komende week rust houden. Ik heb slechts een paar privé-afspraken in de planning staan. Voor de rest ga ik proberen mijn rust te nemen zodat we vrijdag weg kunnen voor ons weekend Rome.
Iedereen een fijne zondag.
