Overweging

Afgelopen week was het ‘mijn’ week, tenminste… het was de week van de Slokdarmkanker. Niet dat ik me daar nu direct bewust van was. Ik hoorde het pas gisteren. Vaak betreffen dit soort weken en vaak ook ‘de dag van’ veelal commerciële oproepen voor donaties. Zo ook voor slokdarmkanker. De actie is een oproep van de Maag Lever Darm Stichting:

Slokdarmkankerweek
Elke dag krijgen in Nederland 7 mensen te horen dat ze slokdarmkanker hebben (2.675 per jaar). Het aantal nieuwe gevallen neemt elk jaar toe.

Slokdarmkanker wordt helaas vaak (te) laat ontdekt. Slechts één op de vier patiënten met slokdarmkanker is na 5 jaar nog in leven. Als kanker in een vroeg stadium wordt ontdekt, neemt de kans op succesvolle behandeling en langere overleving aanzienlijk toe. Als de diagnose op tijd wordt gesteld, verbetert dit de kans op genezing.

Er is nog veel onbekendheid over slokdarmkanker. Meer informatie over deze aandoening is dan ook noodzakelijk om mensen zowel te informeren over de alarmsignalen, de urgentie van vroege opsporing, mogelijkheden in behandelingen, de ziekte en bijhorende complicaties na operatie.

Uiteraard kan ik de actie alleen maar ondersteunen. Wil je een donatie doen voor onderzoek, dan kun je dat doen aan de Maag Lever Darm Stichting. Zoals in het stukje hierboven beschreven, is er nog heel veel onderzoek èn geld nodig.

Als ik terugkijk op de afgelopen week, dan hebben de chemo en bestralingen meer impact gehad dan de afgelopen weken. De bijwerkingen spelen me meer parten. De doorgang is meer geïrriteerd, pijnlijk en ik heb meer moeite met eten en drinken. Ook nu in het weekend worden de klachten erger, ondanks dat er geen behandelingen zijn. De komende week wordt er voor de laatste week bestraald en krijg ik mijn laatste chemokuur. Nog vier actieve dagen te gaan, daarna is beloofd dat de bijwerkingen minder gaan worden. Een mooi vooruitzicht waar ik naar uitkijk. Maar dit vraagt vooralsnog geduld, veel geduld…

Met betrekking tot het eten, moet ik me zoveel mogelijk concentreren op vloeibaar en gemalen voeding om extra irritatie te voorkomen.

Ik wil iedereen toch weer bedanken voor de lieve kaarten en berichten die we mogen ontvangen. Je weet niet hoeveel je mij, maar ook mijn gezin daarmee steunt. Ze zijn allemaal, stuk voor stuk hartverwarmend. Dankjewel!

De derde podcast was weer een bijzondere ervaring om te maken. Het is fijn om samen in gesprek te zijn en op deze manier te vertellen hoe het met je gaat. Het geeft een andere dimensie aan je verhaal en is een mooie aanvulling op het schrijven van de berichten van de blog.

De verdieping in Napoleon Bonaparte gaat gestaag verder, tenminste de aanschaf van leesmateriaal over deze eenvoudige man uit Corsica die uiteindelijk heel Europa in zijn greep kreeg. Het is bij mij dan ook, alles of niets. Inmiddels, nu al, de trotse bezitter van zes boeken over deze Franse legeraanvoerder, keizer en politiek hervormer. Maar goed, daar zijn jullie waarschijnlijk niet in geïnteresseerd. De verdieping en het idee dat ik inmiddels al veel informatie heb, geven een welkome afleiding.

Komende week nog een taaie week en dan gaan we hopelijk weer langzamerhand meer lichtpuntjes zien.

Fijne zondag!

Het is zondag 21 januari 2024. Inmiddels zijn we drie weken onderweg met de behandelingen. Vandaag weer even een terugkijk moment en een update van de huidige situatie. Gisteren even geen bericht geschreven. Sinds vrijdag gaat het echt een stuk minder. De doorgang van eten èn drinken wordt ernstig verhinderd. Vanaf vrijdag gebruik ik, op aanraden van de arts, ook standaard mijn medicatie tegen misselijkheid. Ik heb bijna voortdurend het gevoel alsof er een enorme brok in mijn keel zit. De zwelling door de bestraling is voelbaar met slikken, maar ook aanraking geef inwendige druk en is erg gevoelig. Hoesten en spugen zijn pijnlijk. Ik gebruik daarom standaard paracetamol.

Zoals ik al meerdere keren heb aangegeven, is dat het venijn hem met name in de staart zit. We hebben nog twee weken te gaan en de daarop volgende twee weken moet ik ook rekening mee houden dat ze zwaar zullen zijn. We zullen het moeten ondergaan.

De reden waarom ik, sinds vrijdag, ook sowieso twee keer per dag paracetamol gebruik is omdat ik het gevoel heb alsof er een vrachtwagen over mijn borstkas heeft gereden. De paracetamol geeft verlichting en vervaagt de scherpe randjes tijdens het hoesten of overgeven.

Ondanks dat we nog volop in de behandelingen zitten, komt de operatie ook weer een stapje dichterbij door de afspraak in het Erasmus MC op 14 februari aanstaande. Voor het gevoel wel erg vroeg gezien de eerdere berichtgeving, maar navraag door de verpleegkundig specialist gaf duidelijkheid dat Rotterdam mij graag wil zien om uitleg te geven over de operatie, anesthesie en het doen van eventuele onderzoeken. Op de onderzoeken zit ik niet te wachten zo kort, 2 weken, na de bestralingen. Ik zal dan ook op de wachtlijst voor de operatie worden gezet. Normaal gesproken is dat een periode van 8 tot 12 weken na de laatste bestraling. Dus… half maart of half april. We gaan het zien, want dat is vooralsnog koffiedik kijken.

Ondanks dat het steeds intensiever wordt, vliegt de tijd voorbij. ‘De dagen gaan open en dicht’. Nog negen dagen te gaan met bestralingen en twee chemokuren. Ik ben benieuwd naar de bloedwaarden, aangezien deze afgelopen week iets minder waren door de chemo. Vrijdag hoorde ik dat de leverfunctie ook iets was afgenomen, maar nog niet verontrustend was. Het lichaam vecht tegen de kanker. Helaas worden daarbij ook gezonde cellen niet ontzien. Of dit voldoende uithaalt, daar kunnen de deskundige voorlopig nog niets van zeggen. Dat maakt het spannend, maar heeft geen enkele zin om je daar nu ongerust over te maken. De bestraling gaat zeker nog een paar weken, na de de laatste afspraak, inwendig door.

De slinger met kaarten, is vol! Maar,… een tweede is inmiddels geplaatst. Misschien een beetje voorbarig, maar hij kan er maar vast hangen. De kaarten met lieve woorden en bemoedigingen doen me goed. Af en toe ga ik onder de slinger staan om de teksten nog even tot me door te laten dringen.

Het weekend verloopt rustig. Het bezoek wat voor vandaag gepland stond, is vanwege verkoudheidsklachten geannuleerd. Jammer, maar heel verstandig. Onnodige risico’s worden gemeden. We gaan de weersverwachtingen voor vandaag even aanzien, om nog een eindje te gaan wandelen. Dit is er de afgelopen week niet van gekomen.

Iedereen een fijne zondag toegewenst!

Het is zondag en dat betekent weer het wekelijkse overwegingsmomentje. Ik ben twee weken onderweg met de behandelingen en ik merk dat mijn lichaam serieus gaat reageren op de behandelingen. Sinds donderdag is het gebied rondom de tumor gevoeliger en sinds vrijdagavond heb ik meer problemen met eten. Ook gisteren was het na twee happen avondeten, snellen naar de wasbak om daar over mijn nek te gaan.

Naast dat over je nek gaan niet prettig is, doet het ook pijn. Ik merk ook dat ik af en toe moet hoesten, allemaal bijwerkingen van de behandelingen. Als het eten zeer doet of het er vrijwel direct uitkomt, geeft dat ook weinig zin om te eten. Ik hoor de bezorgde lezer al denken ‘Je moet wel je voedingsmiddelen binnenkrijgen’. Uiteraard, maar het is kijken, wat gaat goed en wat niet.

Afgelopen vrijdag hebben we deel 2 van de podcast opgenomen. Het is een update van ongeveer een half uur waarin ik vertel over hoe het tot dusver gaat met de behandelingen. Naar aanleiding van de eerste podcast hebben we positieve reacties gehad. Voor een aantal luisteraars was de podcast erg confronterend. Ik vind het twee bijzondere documenten die ik samen met Robbin heb mogen maken.

Een week gaat snel voorbij. Ik verveel me niet, het puzzelboek waar ik momenteel in bezig ben is net over de helft van de 245 woordzoekers. Ze bieden afleiding en bij het zoeken naar de woorden, hoef ik niet echt na te denken. Wat een beetje teleurstellend is, is dat er ook foutjes in het boek staan. Normaal gesproken is dat voor mij een reden om het boek dan direct bij het oud papier te doen, maar ditmaal zal ik hem volmaken. Wel slordig, het komt niet vaak voor, alleen in deze uitgave helaas wel.

Ik ben begonnen met lezen in het boek van Oek de Jong, alleen dit gaat niet zo snel. Dat komt ook omdat ik afgelopen week een boekje van Maarten van Rossum heb aangeschaft: ‘Drie oorlogen. Van Eerste Wereldoorlog naar Tweede Wereldoorlog en Koude oorlog’. Het geeft een mooi overzicht van de geschiedenis van de 20e eeuw.

Komende dinsdag staat de derde chemokuur gepland. Deze week wordt wel een beetje spannend. Iets staat me bij dat de derde kuur zwaar zou zijn. Worden de klachten erger of blijven ze zoals nu? We zullen het moeten ondergaan. Eerder is sowieso benoemd dat het venijn hem met name in de staart zit.

Aanstaande vrijdag staat ’s morgens een afspraak gepland met de verpleegkundig specialist in het ADRZ in Goes en direct daarna de bestraling in Vlissingen met een bezoek aan de Radioloog/Oncoloog. Een drukke dag. Ik zal vandaag weer een mindmap plaatsen met een overzicht van de behandelingen voor komende week.

Iedereen een fijne zondag!

Het is zondag 7 januari. De eerste week van het nieuwe jaar zit erop. Een bewogen week met de eerste chemokuur en de eerste vier bestralingen. De behandeling is ingezet en elke dag is weer een nieuwe ervaring hoe ik me voel. De vermoeidheid lijkt iets afgenomen. Gistermiddag ben ik eindelijk weer een keer wezen wandelen. Samen met Kim een rondje van 3 kilometer. Lekker de frisse lucht, helaas moest het tijdens de wandeling ook weer gaan regenen. Gelukkig zijn de voorspellingen voor komende week beter.

De hele week laat ik me al rondrijden. Normaal gesproken ben ik hier niet zo van. Ik zit graag zelf aan het stuur. Maar het zal wel symbolisch zijn voor deze tijd. Door de behandelingen mag ik zelf geen autorijden. Dus dat is overgeven en dankbaar zijn dat er voor je gereden wordt. Het zal de komende weken niet anders zijn.

In deze periode is muziek heel belangrijk. Het geeft me af en toe afleiding. Met oortjes in of de koptelefoon op. Luisteren naar mijn favoriete muziek en telkens kom ik weer bij het prachtige nummer van de Haagse band Son Mieux en ‘Tonight’. Het is een nummer wat voor mij op dit moment veel betekent. Een preview hoor je hieronder.

Zoals ik gisteren al schreef gaat het eten minder. Er is sneller een blokkade en dat is vervelend. Het is ook lastig vooraf in te schatten. Voorheen was het nog te onderscheiden bij het type voeding. Nu heb ik het af en toe ook al met producten waarvan je het niet verwacht en zelfs van drinken. Het is raar, maar het lijkt ondanks het vervelende en soms pijnlijke gevoel, toch een beetje gewoon te worden. Ik merk in deze tijd, dat je je snel aanpast aan kleine veranderende omstandigheden. Het kan ook niet anders, want in veel gevallen heb je hierin geen keus. De samenwerking tussen hoofd en lichaam is regelmatig in disbalans en dat is vervelend als je daar geen invloed op hebt.

Sinds dinsdag ben ik twee kilo afgevallen. Dat is teveel. Ik zal morgen de diëtiste bellen voor een nieuwe afspraak. Voorheen zou ik trots geweest zijn, maar nu werkt het tegen me.

Komende week staat de tweede chemokuur gepland. Dinsdagmorgen mag ik eerst bloedprikken, dan bestralen en als de bloeduitslagen akkoord zijn, mag ik voor de tweede kuur. Best wel spannend hoe het lichaam reageert op alle troep die je lichaam wordt aangedaan. Maar eerst starten we morgen met bestraling nummer vijf.

Fijne zondag!

Het is oudejaarsdag 2023, een uiteindelijk bewogen jaar. Vooral de laatste maand van het jaar is onverwachts anders gelopen dan dat we een paar maanden geleden voor mogelijk hadden gehouden. De feestdagen en jaarwisseling hebben een andere lading, dan dat ze andere jaren hebben. De goede wensen voor het nieuwe jaar moeten een krachtbron zijn voor de zware tijd die ik de komende maanden in ga. Maar goed… en door…

Afgelopen week hebben we in kleine kring de feestdagen gevierd. Het was fijn om samen te zijn. Beide dagen heb ik geen problemen gehad met eten. Dat monster van binnen moest natuurlijk van de week ook van zich laten horen en dat deed het afgelopen woensdag. Na drie happen avondeten ging mijn lichaam in verzet. Niet zo ernstig als eerder bij de Griek, maar ook weer ruim een uur. De samentrekkende bewegingen van de slokdarm, de speekselvloed, de slikreflex, het hebben van overtollig lucht in je slokdarm en niet kunnen boeren geven je telkens de reminder dat er iets in je lichaam zit dat er niet hoort. Het nadeel van deze momenten is, dat het na zo’n moment overal in het gebied rondom de plek pijnlijk en gevoelig is.

Het bezoek vrijdag aan de oncologieverpleegkundige en de dagbehandeling in het ADRZ heeft alles nog definitiever gemaakt in de aanloop naar de behandelingen van aanstaande dinsdag. De intake met de verpleegkundige heeft weer iets meer specifieke informatie gegeven, maar zoals eerder aangegeven blijft het persoonsafhankelijk hoe ik ga reageren op de behandelingen.

Er zijn ongemerkt veel mensen bezig met mijn behandelingen. Zo werd ik afgelopen week gebeld door de apotheek van het ziekenhuis met de vraag of ik ook nog andere medicatie gebruikte naast de reeds voorgeschreven medicijnen. Op zich goed, check-check-dubbelcheck, maar ik heb bij alle zorgverleners aangegeven dat mijn medische gegevens gedeeld mogen worden. Dat je dan geen compleet lijstje kunt samenstellen verbaast me dan.

Het gewicht is afgelopen week redelijk stabiel gebleven. Ik ben voorzichtig gestart met proteïne drankjes die ervoor moeten zorgen dat de eiwitten aangevuld blijven. Nog niet de speciale drankjes van de diëtiste maar de Melkunie-drankjes uit het koelschap van de AH. Ze smaken op zich prima, maar moeten gedoseerd worden toegediend. Achter elkaar leegdrinken is geen optie. Het drinken kleine slokjes met tussenpozen, gaat goed. Uiteindelijk is het flesje leeg.

Sinds begin december ben ik, bijna dwangmatig, aan het puzzelen. Geen moeilijke puzzels, maar woordzoekers. Zoeken, strepen, de een na de ander. Gewoon lekker domweg en verzonken in gedachten. Inmiddels heb ik vijf puzzelboekjes doorgestreept en ben ik bezig met het zesde boekje.

Een hele bijzondere ervaring afgelopen week was de opname van de podcast. Samen met Robbin, mijn oudste zoon, hebben we een podcast gemaakt. Beide hadden we de behoefte om mijn verhaal ook gewoon te vertellen en vast te leggen. Dat is anders dan alleen het geschreven woord via deze blog. De podcast heeft als confronterende naam ‘Kankerzooi’. Dat klinkt misschien heftig, maar dat is het uiteindelijk ook. Als je afvraagt hoe we aan de naam komen, dan is het antwoord simpel: ‘Het is een zootje in mijn lijf en dat zootje heet kanker’. Dus: ‘Kankerzooi’. De eerste aflevering is opgenomen, de bedoeling is dat we hier ook een vervolg aangeven. Alleen de frequentie hebben we nog niet bepaald.

De podcast kun je via deze site bekijken en beluisteren, daarnaast staat hij ook op Spotify.

De afgelopen week hebben we alle lieve kaarten opgehangen op een gespannen lijn langs de muur in de woonkamer. Inclusief de kerstkaarten met een speciale boodschap, geven alle kaarten een enorme lengte met lieve en persoonlijke berichten. Elke kaart is bijzonder. Telkens als ik ze lees, ben ik dankbaar, dankbaar dat zoveel mensen meeleven.

De komende weken gaan spannend worden. Vanavond knallen we het oude jaar uit en beginnen we het nieuwe jaar met de beste wensen. Ik wens jullie een fijne jaarwisseling en een gelukkig, gezond en vooral liefdevol 2024 toe!

Het is de zondag voor kerst. Tijd voor het wekelijks reflectiemomentje. Even terugkijken naar de afgelopen week. Wat is er gebeurd en wat heb ik gedaan? Een week waarin de keiharde realiteit steeds meer indaalt. Het was een bijzondere week: voorlopig stoppen met werken, een verjaardag, de kennismaking met het ZRTI, diëtiste en naar de musical Pretty Woman in Utrecht.

Afgelopen week heb ik tijdelijk mijn werkzaamheden bij ‘s Heeren Loo overgedragen aan mijn collega’s. Komende week had ik sowieso al vrij gepland vanwege de feestdagen, maar door de behandelingen, die in het nieuwe jaar starten, wordt de afwezigheid verlengd. De momenten dat ik op kantoor aanwezig was, waren voor mij heel bijzonder. De gesprekken met collega’s, de lieve en bemoedigende woorden, ze doen me veel. 

Deze tijd van het jaar staat ook altijd in het teken van Serious Request op NPO-3FM. Radio maken in het Glazen Huis, dit jaar in Nijmegen. Zo veel mogelijk geld ophalen voor een goed doel. Dit jaar gaat de opbrengst naar ALS-Nederland. ALS, een vreselijke ziekte waarbij de prognose altijd slecht is. 

De hele week staat, op de momenten dat het kan, de televisie aan met het Glazen Huis. Vol met enthousiasme en passie maken de deejay’s een hele week radio voor het goede doel. Als je ze zo bezig ziet, zie je de kracht van het medium radio en oh wat krijg ik dan ook zin om radio te maken. 

Ook mijn werkzaamheden bij Omroep Zeeland staan voorlopig on-hold. Even geen Muziekmiddag in het weekend presenteren. Afgelopen week kreeg ik ook van de collega’s van Omroep Zeeland een prachtige grote kaart met allemaal lieve en bemoedigende woorden. Dank jullie wel!

Woensdag vierde ik mijn verjaardag. Weer een jaartje erbij. Als ik het schrijf, is dat niet vanzelfsprekend. Begrijp me goed, ik hoop er nog vele jaren bij te tekenen. Maar je bent kwetsbaar en dat besef je des te meer als je ziek bent.

Het bezoek aan het ZRTI heeft alles wel meer definitief gemaakt. Dagelijks wordt ik geconfronteerd met de lijnen, die met Indische inkt zijn getekend, op mijn lijf. Ze zijn nodig bij de bestraling. Het simpel genieten van een douche is er even niet meer bij. De gemarkeerde strepen mogen niet ingezeept worden en mogen alleen afgespoeld en deppend drooggemaakt worden. Daarna moeten ze zorgvuldig gepoederd worden zodat ze zichtbaar blijven. Nooit gedacht dat ik me dagelijks als een diva zou moeten inpoederen.

Komende week staat er een afspraak gepland met de oncologieverpleegkundige met informatie over de chemokuren. De informatiemap van het ziekenhuis heb ik zelf nog niet doorgenomen. Eerlijk gezegd heb ik dat nog even uitgesteld tot na de kerstdagen. Met het bezoek worden de komende behandelingen nog meer duidelijk.

Vrijdag mocht ik naar de diëtiste. Zoals je eerder hebt kunnen lezen is daarmee een oude wond opengemaakt. Maar eerlijk is eerlijk, er groeit alweer een korstje op. Ik heb duidelijke adviezen gehad en hoop hier de komende tijd profijt van te hebben.

Gisteren zijn we naar de musical Pretty Woman geweest in het Beatrixtheater in Utrecht. Wat een belevenis. Even de gedachten op iets anders, even geen kanker, even genieten van de cast met in de hoofdrol onder anderen Jan Kooijman. Een mooie musical, met goede spelers. Het mooie van deze musical is dat veel spelers verschillende rollen spelen. Dit maakte het extra bijzonder. De musical zette de gedachten even opzij. Maar bij het verlaten van het theater kwam de realiteit keihard terug. Dit is voorlopig het laatste ‘grote’ evenement waar ik naartoe ben geweest. Je beseft weer; ‘ik ben ziek en moet een zwaar traject in’. Even was ik het vergeten. 

Na de musical hebben we deze bijzondere dag afgesloten bij La Cubanita, een tapasrestaurant, ook in Utrecht. Een spannende onderneming na de eerdere ervaringen bij de Griek van vorige week. Maar gelukkig ging het gisteren wel goed. Met de eettips van de diëtiste in het achterhoofd, heb ik zorgvuldig de tapas per keer uitgezocht. Het was lekker en bovenal een goede en positieve ervaring met buiten de deur eten. 

Vanavond is het kerstavond en de komende dagen brengen we samen met familie door. Iedereen fijne feestdagen en wees lief voor elkaar!

Het is zondag, tijd voor weer mijn wekelijkse reflectiemoment. De afgelopen week was een intensieve week. Het bezoek aan het Erasmus MC heeft toch wel veel indruk gemaakt. De fabriek, de specialistische afdelingen met namen die je nog nooit eerder hebt gehoord of hebt kunnen verzinnen. De hoeveelheid mensen die door de gebouwen schuifelen van zo’n ziekenhuis. Normaal gesproken heb je er niet zo’n weet van, het is een beetje hetzelfde als filerijden. Als je dagelijks op de fiets naar je werk gaat, heb je niets met files. 

De gedachte dat ik binnen een paar maanden daar een heftige operatie moet ondergaan, ver weg van je eigen omgeving, geeft een beklemmend gevoel. Geruststellend is dan weer wel dat daar de specialisten die er zitten al vaker met het bijltje hebben ‘gehakt’. Zo werd er ook, enigszins achteloos gezegd door de chirurg in een bijzin: ‘Dan halen we uw slokdarm eruit’. Zo van: ‘Kleinigheidje…’  Zo was het natuurlijk niet bedoeld, maar je bent zo gefocust op wat er met welke toon gezegd wordt, dat dit soort dingen je wel bij blijven.

De snelheid van afspraken is enorm. Vanmorgen heb ik een tijdlijn gemaakt van alle afspraken die inmiddels hebben plaatsgevonden en de komende afspraken tot de eerste bestraling en chemo.

De komende feestdagen en jaarwisseling kunnen we nog enigszins gewoon beleven. Hoewel het woordje gewoon erg relatief is.

Gisteren zijn we als gezin naar de Griek geweest. Een moment waar ik naar uitkeek samen met je dierbaren een gezellige avond met lekker eten. Weliswaar beperkt, maar samen genieten van de heerlijke Griekse gerechten en van elkaar. Het tegendeel bleek helaas waar. Na drie, tot vloeibaar gekauwde hapjes van mijn hoofdgerecht stokte mijn eten in mijn slokdarm. Benauwdheid en een enorme speekselvloed. De samentrekkingen van de slokdarm, de drang om de speekselvloed door te slikken. Paniek. Benauwdheid in een overvol restaurant. Het eten voor je neus vormt nog eens een extra obstakel. Je wilt weg, maar dat gaat niet. In korte tijd bezoek ik vier keer het toilet. Twee keer moet ik kort overgeven, maar ook dat geeft geen blijvende verlichting. Het slikken gaat onverminderd door. Tissues kwijl ik vol met slijm. De tissues en servetten leg ik volgezogen op een schaaltje Griekse salade. Bij het afruimen nemen de serveersters het schaaltje gelukkig gewoon mee zonder daar iets over te vragen of te zeggen. Telkens na een toiletbezoek gaat het even iets beter, maar snel verandert de toestand weer in benauwdheid en speekselvloed. Als de anderen een nagerecht hebben, besluit ik om naar buiten te gaan. Frisse lucht! Als ik moet overgeven, dan kan ik het gewoon laten lopen.

Robbin (mijn oudste zoon) gaat mee naar buiten. Samen staan we in de kou, ik al speeksel tuffend. In eerste instantie geeft ook dat geen verlichting. Als de andere klaar zijn en naar buiten komen, besluit ik om lopend naar huis te gaan. Vlak voordat ik thuis ben zakt het. Het is over. Na ruim anderhalf uur kan ik weer normaal slikken. Ik ben bekaf. Waardeloos. Als ik me nog niet ziek voelde, is de confrontatie keihard. Gaan we zo de komende maanden tegemoet?  

Even later probeer ik te drinken, dit gaat gelukkig goed. Later deze avond neem ik nog wat crackertjes, want eten heb ik bijna niet gedaan. Deze blijven er gelukkig in.

Vermoeid val ik in slaap.

Als ik het zo opschrijf is het allemaal best wel confronterend. Helaas heb ik er geen invloed op. Het overkomt me en ik heb maar zo goed mogelijk te dealen met het moment. 

Zoals ik eerder aangaf, heb ik vanmorgen een tijdlijn gemaakt met alle afspraken. De snelheid van afspraken is enorm en om een overzicht te houden, heb ik ze allemaal onder elkaar gezet. Inmiddels al een hele rij. De afspraken volgen uitzonderlijk snel op elkaar. Afgelopen vrijdag besprak ik het nog met de verpleegkundig specialist. ‘Normaal gaat het snel, maar in uw geval gaat het inderdaad heel snel’.

De zon schijnt, straks maar frisse neus halen. 

Fijne zondag!

In deze korte overwegingsberichten deel ik wat mij zoal bezighoudt:

Vanmorgen werd ik wakker. Ik moet ook mijn overwegingen opschrijven. Wat doet de boodschap het hebben van kanker met mij. Als je met zo’n gedachte wakker wordt, lukt het niet meer om de slaap te vatten.

Op 1 december heb ik te horen gekregen dat ik slokdarmkanker heb. Inmiddels zijn we tien dagen verder en ben ik tien dagen kankerpatiënt. Kanker. Het woord wat zoveel gebruikt wordt als woord om af te reageren, aan te geven dat iets enorm waardeloos is of bij sommigen standaard in het vocabulaire zit. Dat het waardeloos is, dat klopt overigens wel.

In aanvang voelde ik me niet ziek. Je krijgt een mentale knock-out en toch ook weer niet. Je leeft in een roesje en het besef moet rustig doorsijpelen. Je hebt klachten, maar kanker? Je omgeving reageert soms heftig en zelf probeer ik nog enigszins te relativeren. Maar, begrijp me niet verkeerd, het is een gebruikelijke en normale reactie. Voor mij is het denk ik nog een bescherming, maar ook hoe ik in elkaar zit. En dat is ook een grote valkuil. Ik moet me beseffen dat ik de zorgen en soms ook verdriet van anderen niet mee kan dragen. Ondanks de brede schouders gaat me dat niet lukken. Ik moet vooral bij mezelf blijven.

We zitten nog maar in het begin proces. Er zal nog een zware periode aankomen. Hier kijk ik echt niet naar uit. Wel om de strijd aan te gaan en ik ben dankbaar dat er geen uitzaaiingen zijn.

Maar over het ziek voelen. Het is nu voor de derde nacht achtereen dat ik ’s nachts wakker wordt omdat het gebied waar de tumor zit gevoelig is. Als ik ga verliggen is er niets aan de hand, maar met het wakker worden, is het wel weer even momentje. Echt ziek voelen doe ik me eigen (nog) niet, denk ik.

Eten is over het algemeen geen pretje. De decembermaand met zijn lekkernijen moet ik grotendeels naast mij neerleggen. Het eten gaat, mits ik dermate op mijn eten kauw dat het voedsel vloeibaar is zodat het makkelijk zakt. Vloeibare banketstaaf is een bijzondere ervaring. Maar het geeft wel een beleving en je kunt wel meedoen. Dat dan weer wel…

De belangstelling van een ieder is overweldigend, bemoedigend en sterkt me. Appjes, e-mails, kaartjes, bloemen, etc. ze doen me enorm goed!

Fijne zondag!

PS: Gisteren ontving ik een prachtige bos bloemen. Helaas zonder een kaartje. Lief! Maar ik weet niet wie ik moet bedanken. Als je de afzender bent? Dankjewel!